Wie de moeite zou nemen om alle congressen, debatten en netwerkbijeenkomsten die wekelijks in Nederland plaatsvinden, bij elkaar op te tellen, zou wel eens op een schrikbarend hoog aantal kunnen uitkomen. Vraag de gemiddelde deelnemer aan zo’n evenement of hij of zij met plezier is komen opdraven, dan vermoed ik dat het eerlijkste antwoord meestal klinkt als ‘Mwoah.’ Maar soms is zo’n bijeenkomst verrassend inspirerend.
Afgelopen week liep communicatiebureau Heldergroen in Haarlem voor de tweede keer vol voor Kauwkost: een driedelige serie debatten over voedsel, marketing en communicatie. Duurzaam voedsel, wel te verstaan, gezien de signatuur van Heldergroen. Het bleek een vrolijke, enthousiasmerende bijeenkomst te zijn van ondernemers die het zichzelf niet gemakkelijk maken. Deze ondernemers zwemmen namelijk tegen de stroom in. Ze proberen voet aan de grond te krijgen (of te houden) in een speelveld van grote concerns met indrukwekkende marketingbudgetten en een ferme grip op de markt. Je hebt er als consument geen idee van welke strijd er achter de schermen wordt gestreden om de schappen . Of hoe lastig het is om jou als klant ervan te overtuigen dat de meerprijs voor duurzaam geproduceerd voedsel geen weggegooid geld is.
Zo ziet Willem (van Willem & Drees) met lede ogen aan hoe supermarkten eerst hun ‘eigen’ producten aantrekkelijk uitstallen en soms pas zijn houten kratjes met lokale producten neerzetten als de bietjes half beschimmeld zijn en de sla aanvoelt als een verwassen T-shirt. David van Ghee Easy kan smakelijk vertellen over de braadpan op het fornuis van zijn moeder, waar hij zijn eerste potjes boter klaarde, en de koks die na het proeven alleen maar kunnen concluderen: ‘Weet je, David, je hebt hartstikke gelijk: het is gezond, het bakt als een tierelier en het is vooral heel erg lekker, maar het is toch ook wel stevig aan de prijs. Dus we kopen het niet.’ Maar David en zijn team gaan gewoon door en groot zal hij worden.
En ook het publiek bleek voor een groot deel te bestaan uit groene zwoegers. Zoals de Francine uit Hoorn, die op bestelling maaltijden kookt van producten die nog prima zijn, maar waarvan de houdbaarheidsdatum is verstreken: ‘Ik flyer me suf, maar ze komen gewoon niet naar me toe.’ Of Jan-Tjerk, die -werkelijk heerlijke- bitterballen bakt van eigenhandig geschoten ganzen: ‘Ik zou mooi passen in een Beebox, maar ja, bitterballen zijn nu eenmaal een diepvriesproduct. Dat wordt lastig.’ Of Jan-Willem met het groene haar, die een groene agenda van de grond probeert te trekken en zelf ook nog eens Groen heet: ‘Ach ja, ik probeer het gewoon. Het wordt vast heel leuk.’ En daartussen liep Annelies, die zich het liefst bezighoudt met verhalen over duurzaamheid: ‘Ik schrijf er wel een blogje over; misschien helpt dat iemand nog aan klanten.’
Allemaal mensen die op hun eigen manier proberen om de wereld een stukje duurzamer te maken. Met wisselend succes, maar met onverminderd enthousiasme. Men laadde de batterij zichtbaar aan elkaar op, deze avond. Zodat ze er weer even tegenaan kunnen (en nu ga ik niet zeggen: vol groene energie, want dat zou wel erg flauw zijn).