Netwerken. Dat is toch wel een dingetje. Je als eenpitter in een groep storten waar je niemand kent en daar dan gezellige (en liefst ook nuttige) gesprekken mee voeren (of is het andersom?). Gelukkig zijn de mensen uit de groene hoek goed volk. Dat bleek gisteren maar weer, tijdens mijn eerste netwerkbijeenkomst van MVO Nederland.

“Er zijn hier ook mensen voor het eerst”, waarschuwde directeur Maria van der Heijden bij haar introductiepraatje. “Dus laten we ook een beetje naar elkaar omkijken en er niet alleen een reünie van maken.” Dat was aardig. En het deed me ook wat van de schrik bekomen dat ik haar met een uitbundig ‘Hee hallo!’ had begroet omdat ik haar meende te kennen. Wat helemaal niet zo was. Ze lijkt een beetje op Brigitte Kaandorp en een beetje op Sanne Wallis de Vries, vind ik. Dat gaf dat ‘Hee ik ken jou!’-gevoel. Maar dat terzijde. Haar oproep hielp blijkbaar, want ik ben in totaal naar schatting 27,5 seconde NIET met iemand in gesprek geweest, deze middag.

Nieuwe gezichten

Ik sprak respectievelijk met de dames van de GeWoonboot, over de lekkere drankjes; met Neiske Ritsma van een grote bank én van Go Mingle (leuke site, Neiske, ik heb gekeken); met collega Menno Bosma van Wereld in Woorden over Het Vak (we hebben geen kaartjes gewisseld, Menno!); met Veronique Kilian over werkgeluk (lief dat je je boek aan Bas hebt gegeven, ik sprak hem op de pont); met de man én de vrouw van de InStock foodtruck (ik heb van alles twee gehad; ongelofelijk dat dat anders allemaal in de vuilnisbak had gelegen); met stagiair Natasja Brenninckmeijer van Verstegen (voortaan kijk ik toch met andere ogen naar de term ‘guilt free’); met Arjon Groeneweg van Afvalbox (dat je maar gauw je camera aan de wilgen kan hangen) en tenslotte met José Postma van het Reinier de Graaf ziekenhuis (gaaf verhaal, over Willy en de vergruizers).

GeWoonboot

Kortom: een rijke middag op een inspirerende locatie. En dan heb ik de rondleiding op (nou ja, laten we zeggen: het verhaal over) de GeWoonboot nog niet eens genoemd. Inspirerende dame, deze Joan Kramer. Deed me ook weer aan iemand denken, maar die kennen jullie niet. Wat een bevlogenheid om deze boot, waar zoveel energie in zit, alsnog weer te willen gaan overklassen met een circulair biobased model. Bij dat laatste kan ik me nog niet direct zo heel veel voorstellen, maar misschien kunnen we dat bij een volgende bijeenkomst nog eens met eigen ogen zien.

Quarterlife crisis

Het meest fascinerende verhaal van deze middag hoorde ik echter toch op de pont terug naar het station. Waar fietser Bas Jongerius, ook aanwezig op deze middag, mij te hulp schoot bij het redden van mijn telefoon en tablet van een verdrinkingsdood in de overigens heerlijke rose lemonade die Joan me bij vertrek nog had toegestopt. (Sorry Joan, ik liet mijn tas vallen en het flesje brak).

Jonge Bas was naar eigen zeggen voorbestemd voor een glanzende carrière in de zakenwereld. Bedrijfskunde gedaan, mooie cijfers gehaald en zo. Even stak hij zijn tenen in het koude corporate water, maar hij had al snel zijn bekomst: dit was niks voor hem. Dit is sowieso geen goed idee voor mensen, vindt hij: zo hard werken, met zo’n materialistisch wereldbeeld. Hij greep zijn quarterlife crisis, zoals hij het zelf betitelt, aan om een op z’n minst opmerkelijk fietstochtje te maken: naar Singapore. Over het eerste deel van zijn reis, naar China, vlogde hij voor Discovery Channel. Niet slecht geregeld: dat getuigt van zakelijk inzicht. Check zijn Youtube kanaal, zou zijn generatie zeggen.

Bas’ nieuwe levensmissie is nog niet vastomlijnd, maar het heeft in elk geval te maken met de boodschap richting zijn generatiegenoten, dat er meer is op de wereld dan geld verdienen. Wie helpt hem verder?