Er viel weer eens een aanbieding op mijn digitale deurmat. Maar deze keer had het eens niets te maken met eenzame exotische dames of begerenswaardige penisvergrotingen. Via Natuur & Milieu kon je een gratis offerte aanvragen voor een spouwmuurisolatie , uitgevoerd door Nederland Isoleert. In een tussenwoning zou je er ‘al’ vanaf 750 euro warmpjes bij kunnen zitten. Best een bedrag. Dat zou voor het hoekhuis waar ik in woon nog wel eens wat duurder uit kunnen pakken.
Een gratis man
Een eerste spouwmuurcheck leverde een verheugend resultaat op: “Gefeliciteerd, je huis is geschikt voor spouwmuurisolatie! Vul onderstaand formulier in en je ontvangt een vrijblijvende offerte op maat.” Knap, leek me, een offerte op basis van adresgegevens, maar zo bleek dat niet te werken. Een paar dagen later belde een keurige jongeman op om een afspraak met me te maken. Zo kreeg het gratis element iets in zich om echt dankbaar voor te zijn: iemand die de moeite nam om gratis naar ons huis te komen kijken!
Botox in de muur
Na wat misverstanden over de datum, gevolgd door correcte telefoontjes van keurige jongemannen, stond er dan gisteren iemand op de stoep. Een keurige heer, met een bruine tas onder de oksel en een telefoon in de ene, een map in de andere hand. Binnen kwamen er nog meer mappen uit de bruine tas en legde de man in het kort de principes van de spouwmuurisolatie uit. Het deed me een beetje denken aan de verhalen van mijn botoxende vriendin: op strategische plekken zouden er gaatjes worden geboord en deze zouden met vulmateriaal worden ingespoten. Onderaan te beginnen, uiteraard, voor het stapeleffect.
Kil en akelig
“Ik moet dan wel eerst in uw spouw kijken, mevrouw”, zei de man met de mappen. “Want we moeten zeker weten dat er geen obstakels zitten die het inspuiten van het isolatiemateriaal verhinderen.” “O? Waar denkt u dan zoal aan?” wilde ik weten. “Soms is er zó slordig gevoegd dat er allemaal uitgeharde brokken specie in de spouw zitten en dan krijg je echt je muur niet vol. En zodra er een plekje niet is opgevuld, ontstaat er een koudetunnel, waar van binnenuit condens op gaat neerslaan. Daar merk je eerst niks van, maar over een paar jaar heb je een schimmelplek op je muur staan.” Noemde hij het eigenlijk wel een koudetunnel? Ik weet het niet meer, maar het was wel iets kils en akeligs; iets wormhole-achtigs; iets wat je niet in je muur wilt hebben.
Helaas
Er moest dus in de spouw gekeken en de man vertrok met een grote boormachine naar een door hem geschikt geachte buitenmuur van ons huis. “Ik moet u teleurstellen”, zei hij toen hij luttele minuten later weer in de kamer stond. “Wij kunnen uw huis niet isoleren. Uw spouw is te nauw.”
Oh oké. Kan dat ook? Ja, dat kan. De minimale afstand tussen buiten-en binnenmuur moet voor een behoorlijke isolatie minimaal 5 centimeter zijn, leerde ik. En onze spouw is maar vier centimeter. Ik werd mee naar buiten getroond, zodat hij dat met zijn meetlat kon bewijzen, waarna het gat weer werd gedicht. Meneer hoefde niet eens zijn endoscoop uit de auto te halen om de spouw te inspecteren op slordig metselwerk; het werd sowieso niks.
“Het is mijn dag niet; u bent de derde al waarbij het niet kan”, sprak hij wat sip. “Niet dat dat voor mij persoonlijk wat uitmaakt hoor”, haastte hij zich daar aan toe te voegen. “Maar we willen toch graag zoveel mogelijk huizen isoleren.”
Tja. Een mooi streven. Maar goede bedoelingen en een nauwe spouw gaan blijkbaar niet samen.