‘Hola! Geen zak aan hier, wees maar blij dat je lekker in de storm zit daar’, appte mijn vriendin Marjan. Gevolgd door bovenstaande foto, en nog meer van dat soort zonnig beeldmateriaal. Daar had ik nu dus ook kunnen zitten, in het heerlijke hotel van onze gezamenlijke studievriendin Carolien, aan de Mexicaanse kust. Maar ik wou niet vliegen.
Dus ik blijf thuis. Werken en zo. Ik heb geen last van vliegangst en niet van vliegschaamte, want ik ga gewoon niet vliegen. De beste aanpak van een groot probleem, al zeg ik het zelf. Dat zouden meer mensen moeten doen. Gelukkig begrepen mijn vriendinnen mijn afwegingen; het zijn niet voor niks vriendinnen. Maar veel mensen zitten je toch vrij glazig aan te kijken als je aangeeft dat je het geen goed idee vindt om in het vliegtuig te stappen. ‘Huh? Hoezo? Wou je gaan roeien dan?’
Schijnheilig
Toch hebben principes ook zo hun nadelen, realiseer ik me wanneer ik de vrolijke vakantiefoto’s bekijk en daarna uit het raam staar, waar de herfst haar herintrede lijkt te hebben gedaan. Het was natuurlijk knettergezellig geworden, met z’n drieën onder de strakblauwe lucht, een cocktail of een fles witte wijn binnen handbereik. Maar als ik opzij had gekeken, had daar een klein duiveltje op mijn schouder gezeten, in de vorm van een gecomprimeerde CO2-wolk met horens: ‘Zit je lekker? Met al je schijnheilige verhalen over duurzaamheid en milieu?’, zou het in mijn oor fluisteren.
Om te ontsnappen zou ik opstaan en langs de Bounty-kustlijn gaan lopen. Prachtig. Tot je het hotelterrein verlaat en in de tussenliggende stroken strand tussen de ecologische resorts ongeveer vastloopt in de gulle gaven van de oceaan: tonnen plastic, touw en andere troep. Daar valt niet tegenop te ruimen. Een koude hand zou zich om mijn gevoelige groene hartje sluiten. Nee, dat was niks geworden; maar goed dat ik niet gegaan ben, vertel ik mezelf.
#Trashtag
Tot ik op LinkedIn deze video zag over #Trashtag:
Geweldig! Wat een indrukwekkende rij vuilniszakken zou je langs de Mexicaanse kust kunnen vullen! Dat was misschien de reis wel waard geweest. Maar zou zo’n actie een beetje opwegen tegen de uitstoot van de reis? Ben bang van niet. Een retourtje Cancun stoot 2700 kg CO2 uit, volgens Milieu Centraal: meer dan de helft van de jaarlijkse uitstoot van het gemiddelde huishouden in ons land. Plastic afval laat zich lastig vertalen naar CO2-impact. Het vullen van vuilniszakken -al zouden het er 100 zijn geweest- haalt de uitstoot van vliegtuigen niet uit de lucht. Appels en peren zijn een stuk beter met elkaar te vergelijken.
The Great Annelies Barrier Reef
Dat geldt iets minder voor de aanplant van jong koraal, waar Carolien me nog mee wilde lokken: ‘Jij gaat met mijn buurman Duikleraar koraal aanplanten en dat noemen we dan het Annelies Barrier Reef’, probeerde ze. Aanlokkelijk, dat wel. Maar zo lang het oceaanwater warmer blijft worden, heeft jonge aanplant niet zoveel kans, vrees ik. ‘Jij geeft toch voorlichtingen op scholen, over plastic vervuiling en zo? Dat kun je hier ook doen’, stelde ze ook nog voor.
Het was allemaal hartstikke leuk geweest. En het had het duiveltje op mijn schouder tijdelijk wel tot zwijgen gebracht. Maar toch, op de terugweg had ik naar buiten gekeken en daar talloze andere vliegtuigen strepen door de schijnbaar schone lucht zien trekken. Het wolkje met de hoorns had dan flink wat uren gehad om dikker en donkerder te worden. Uitgeput en gedeprimeerd was ik thuisgekomen. Maar goed dat ik niet gegaan ben.