Natuurlijk snap ik het wel. Na de treurige consequenties van woekerpolissen en andere financiële luchtkastelen voor de argeloze spaarder en de goedgelovige huizenkoper, moet de niet-bancair geschoolde en geldelijk uitgedaagde medemens tegen zichzelf in bescherming genomen worden.  Vandaar dat ik, als ik een lijfrentepolis wil, moet laten zien dat ik weet wat de aanbieder daarmee bedoelt. Met de online kennis- en ervaringstoets.

Man, wat een drempel, zo’n toets. Niet omdat die nou zo moeilijk is, maar omdat ik daar een ongelofelijke hoeveelheid geen zin in heb. En ik ben vermoedelijk niet de enige. Nog een reden waarom zo’n toets helemaal geen slecht idee is. Dat zeg ik verkeerd. Dat is niet nóg een reden, dat is de hierboven al genoemde reden en die is zeer terecht. Na het downloaden van de toets, die me door de vriendelijke jongeman van het lokale SNS-kantoor al was toegestuurd vóór ik mijn fiets weer in de schuur had gezet na onze gedenkwaardige ontmoeting, zat er niks anders op dan nog eens HEEL GOED te lezen wat het nou eigenlijk allemaal inhield, zo’n lijfrentepolis.

Ja, dit moest het maar worden. De SNS-informatie hoefde niet van tafel tijdens het invullen van de toets; die mocht je er gewoon bijhouden. Fijn. Maar wat is dat nu, jongens en meisjes? Bij twee van de vijftien vragen stond het goede antwoord er niet bij! Ik legde het probleem voor aan mijn uiterst intelligente echtgenoot. Ja, nee, hij zag het ook. Ik zal de lezer hier niet met de details vermoeien, maar de eigen info van de SNS gaf duidelijk een ander antwoord dan de alternatieven die de toets bood. Gokken dan maar. Of een adviesgesprek aanvragen voor 1.250 euro. Ik vinkte de antwoorden aan die het dichtst in de buurt leken te komen. Riskante gok, want, zo had de SNS mij al laten weten, ‘wanneer ik de toets niet foutloos zou invullen, zou er contact met mij worden opgenomen.’ Brrrr.

Fout!

Dat gebeurde dan ook, een paar dagen later. ‘Mevrouw, het spijt me, maar u heeft een foutief antwoord aangevinkt in de kennistoets’, zei een beschaafde damesstem. ‘Eén maar? Dat valt mee’, vond ik. ‘Ja misschien wel’, reageerde de dame begripvol, ‘maar dat betekent dat ik u nu een adviesgesprek moet aanbieden.’ ‘Van 1250 euro?’, vroeg ik naar de bekende weg. ‘Dat moet ik even voor u nazoeken. […] Ja, dat kost inderdaad 1250 euro. U kunt nu geen gebruik maken van de mogelijkheid om zonder advies in te stappen.’ Ik bedankte haar vriendelijk maar beslist en legde uit wat er aan de hand was met die twee antwoorden. ‘Dat vind ik vervelend om te horen.  Maar daar kan ik niks aan doen’, antwoordde de bankmevrouw.

Verrassing

Nu maak ik even een kleine tijdsprong, anders wordt het echt te saai, allemaal. Lang verhaal kort: drie telefoontjes en een mail-met-onderbouwing van mijn kant verder, bleef het maandenlang stil. O nee, dat deel ging ik juist overslaan. Op een mooie lentedag (we schrijven inmiddels 2017) meldde de dame zich –tegen alle verwachtingen in- opnieuw. Ze klonk verheugd. ‘Mevrouw, ik heb goed nieuws”, zei ze en liet een stilte vallen om een verwachtingsvolle spanning op te bouwen. ‘Er hebben verschillende mensen naar uw bezwaar gekeken en… (nog een stilte) u krijgt gelijk. Men vindt de tekst inderdaad niet helemaal helder en past deze aan.’

‘Dat is…eeh… mooi’, zei ik verbluft. ‘En dus?’ ‘En dus mag u voor deze ene keer…’(deze vrouw moet bij de Postcodeloterij gaan werken, zo heerlijk vindt ze het om mensen te verrassen) ‘…en dat is echt uitzonderlijk… (ik hield mijn adem in)  …nog een keer de kennis- en ervaringstoets invullen!’ Dat was nou eens met recht een verrassing. ‘Eeehm… dus ik mag niet gewoon meteen die polis kopen, nu? Ik moet die vragen serieus opnieuw invullen? Tenminste als jullie die tekst hebben aangepast?’ Nu zette ik haar helemaal op het verkeerde been. ‘Nee, ja, zonder die toets kunt u geen polis kopen.’

Sorry

En toen heb ik haar gekwetst, ik geef het toe. Ik heb gezegd dat ik niet zo veel zin meer had in de polis en me intussen al op andere pensioenproducten aan het oriënteren was. Dat was niet waar, want daar had ik óók niet zo veel zin meer in, maar ik wilde haar, of eigenlijk de SNS bank, gewoon een trap na geven. Die kwam aan, dat kon ik horen. Zeker toen ik het ook nog eens nodig vond om te zeggen hoe teleurstellend ik het vond dat een bank die als enige een redelijk duurzaam pensioen kon aanbieden, op deze manier haar klanten adviesgesprekken in probeerde te rommelen. Of liet ik nu mijn argwaan jegens de sector te zwaar wegen?

In elk geval was ik inmiddels alweer bijna een jaar dichterbij de pensioengerechtigde leeftijd. Zonder pensioenopbouw. Gaat dat wel goed aflopen?

Wordt vervolgd.