Eind deze maand mag ik mee op retraite in Zuid-Frankrijk. Dat wordt een soort droomweek in een landhuis met zwembad en uitzicht op de bergen, met als doel professioneel een stap verder te komen. Dat klinkt te doen, zeker onder dergelijke omstandigheden. Maar dan moet je eerst en vooral weten in welke richting je die stap gaat zetten.

Mijn huiswerkopdracht vooraf: vraag aan je naasten wat zij jou gunnen. Waar en hoe denken zij dat jij (ik dus in dit geval) beroepsmatig het meest tot bloei zou komen? Ik vroeg een groepje dierbare vriendinnen hierover na te denken en hun antwoord te geven tijdens een verlaat  verjaardagsetentje. Dat was gisterenavond. Een mooie avond.

Opmerkelijk was dat alle zes de antwoorden in dezelfde richting wezen: denk groot! Zoek een breder publiek via het podium van TED Talks. Begin een maandblad . Heb meer zelfvertrouwen. Breng de discipline op om door te gaan, ook als het tegenzit. Zet jezelf krachtiger neer. Ga de wijde wereld in en zeg wat je te zeggen hebt. Onderschat niet wat je na al die jaren al weet over duurzaamheid en klimaatverandering. Ga dat vertellen. Doe het voor ons. Wij vinden ook dat de boodschap gebracht moet worden en we weten dat jij het kan.

Zo. Baf. Dat is heel wat. En ze hebben gelijk. Ik kan en wil meer dan stukjes tikken en groen vrijwilligerswerk doen. Maar de kansen die voorbijkwamen om écht uit te pakken, daar heb ik niet vasthoudend genoeg mijn tanden in gezet. Want, laten we wel wezen, stukjes tikken en groen vrijwilligerswerk doen is hartstikke leuk en helemaal prima. Dus waarom doordouwen als het tegenzit?

Ik kreeg ook een bloempotje en een zakje mosterdzaad. Verwijzend naar de analogie van het mosterdzaadje in de bijbel: een klein zaadje kan, wanneer je de discipline hebt om het elke dag water te geven, uitgroeien tot een sterke plant. Een boom zelfs, zie ik nu ik de vergelijking opzoek (ik heb me al een tijdje niet meer in Het Woord verdiept), ‘alzo dat de vogelen des hemels komen en nestelen in zijn takken’. Dat lijkt me heel gezellig.

De mosterdzaadjes zitten inmiddels in de pot, op de vensterbank naast mijn bureau. Niet allemaal, want een heel bos krijgt het al gauw benauwd in een bloempotje. Benieuwd wat voor plantjes eraan ontspruiten. Bomen, bedoel ik. Van het soort die veel CO₂ uit de lucht halen, hoop ik. Op het bijgeleverde bordje heb ik het advies van mijn vriendinnen geschreven.

Drie dagen later…

Ging alles maar zo snel. Of nee, toch maar liever niet.