Het Gewoontedier van ASN
Mijn spiegelbeeld was er steeds duidelijker over: het wordt hoog tijd om wat aan je pensioen te gaan doen. Nou ja, eigenlijk was dat al ruim tien jaar zo, maar bijna alles is nu eenmaal leuker om je geld aan uit te geven dan je ouwe dag. Maar nu het er serieus op begint te lijken dat ik die daadwerkelijk ga bereiken, moest het toch maar eens gebeuren. Maar dan duurzaam. Oeps.
Een voordeel van een respectabel aantal jaren op de teller? Inmiddels weet ik genoeg van de wereld om mijn geld niet weg te willen zetten bij banken als ABN Amro of ING. Een blik op de Eerlijke Bankwijzer is genoeg om te zien dat zij je spaarpot in elk geval niet gebruiken om de gevolgen van klimaatverandering te helpen tegengaan, of de ramen in de financiële sector eens lekker tegen elkaar open te zetten. Deze banken houden van bonussen en niet van transparantie. Deze banken, kortom, krijgen mijn geld niet. (Nou ja, behalve voor de hypotheek, waar ik vreselijk van baal, maar die daar met goed fatsoen niet weg te krijgen is zonder te verhuizen.)
Uitwijkbank
Mijn dagelijkse bankzaken worden inmiddels al bijna tien jaar naar volle tevredenheid geregeld door de Triodos Bank (jammer alleen van die 0% rente), maar die doen niet aan pensioenen. Hun concullega’s van het aandoenlijke eekhoorntje en het gebreide hondje ook niet. Ik weet niet precies waarom. Misschien is het in het huidige financiële bestel niet te doen om een echt zuiver pensioenproduct aan te bieden. De SNS leek het enige redelijke alternatief, met ‘redelijk’ vooral in de betekenis van ‘kan slechter’. Dat zij een 1 scoren op gendergelijkheid laat ik even buiten beschouwing. Daar had zo te zien geen enkele bank op gerekend; kort geleden stond dit criterium nog niet als parameter in de lijst. Eerlijk gezegd kan ik me zelf niet zoveel voorstellen bij gendergelijk investeren. Wel in de Zeeman en niet in de Hunkemöller? Niet in de tour van rapper Boef maar wel in de Gay Pride? Werkelijk geen idee.
Een echt gesprek
Hoe dan ook, de SNS. Na wat surfen met lange tanden bedacht ik dat het maar een lijfrentepolis moest worden bij de SNS. Belastingtechnisch voordelig, redelijk veilig, hoewel niet bepaald flexibel. Beggars can’t be choosers. Ik las dat de SNS nog Echte Mensen in Echte Kantoren (nou ja, een soort decorkantoortjes) heeft zitten, dus ik maakte een afspraak in de buurt. Daar moesten ze me maar eens grondig voorlichten en zo’n polis verkopen. Want die ‘koop’ je dus blijkbaar, terwijl ik zou zeggen dat zo’n polis eerder een kwitantie is voor het feit dat zij je geld een tijdje mogen gebruiken. Maar ik heb er dan ook geen verstand van.
De vriendelijke jongeman op het SNS-kantoor ook niet, zo bleek. ‘Een lijfrentepolis? Verkopen we die nog?’ luidde zijn oprecht verbaasde reactie toen ik mijn wens kenbaar maakte. Ik verzin dit niet, zou Sylvia Witteman zeggen. Hij begon verwoed op het toetsenbord te tikken en jawel, de klant had gelijk. ‘Hmm-hmm-hmm’, las hij zichzelf razendsnel in. ‘Ja. Nou. U mag met mij een adviesgesprek aanvragen over dit product. Dat kost 1250 euro.’ Ik moest hartelijk lachen, maar hij bleek serieus te zijn.
‘Met jou?’, vroeg ik, op mijn beurt oprecht verbaasd. ‘Maar jij moest het net zelf nog opzoeken.’ Dat was gemeen van mij. ‘Ik begrijp uw verbazing. U mag ook met een collega afspreken, als u daar de voorkeur aan geeft’, reageerde hij keurig klantzindelijk. ‘Ik werk hier nog niet zo lang en heb dit product zelf nog niet eerder verkocht, vandaar dat ik het even moest nazoeken. Mijn excuses daarvoor.’ ‘Dat geeft verder niet’, antwoordde ik mild, ‘maar ik wil geen adviesgesprek. Ik heb online uitgezocht wat ik wil en ik wil gewoon zo’n polis kopen.’ ‘Dat kan ook’, straalde de stropdas. ‘Dan kan ik u onze online kennis- en ervaringstoets aanbieden per mail. Als u die foutloos invult, betaalt u slechts 250 euro voor het afsluiten van de polis.’
Bijna was ik weer in lachen uitgebarsten, maar aan zijn gezicht zag ik dat ik dat niet moest doen.
‘Doet u dat dan maar’, zei ik bedeesd.
Wordt vervolgd.